kendiyle barışık ve yalnızlığı seven bir insan olduğuma herkesi inandırdım.
ama yok öyle bi'şey.
yalnızlığı sevmiyorum. hem de hiç. içimde kocaman bir boşluk var; kimle doldurmaya kalksam daha çok büyüyen. nerede hata yaptığımı ise, dün gece when nietzsche wept'i okurken fark ettim.
"eğer kendi yalnızlığımızı kucaklayamazsak, inzivaya kalkan olarak başka birini kullanırız."
giderken daha da zarar veren kalkanlarım olmuş meğerse...
