amaçsız kalmış insanın hiçbir şeyden zevk almama durumu.
hayatta birçok yönden rastladığımız bir duygu bu. şu anda bu yazıyı okuyanların eminim ki büyük bir kısmı aynı düşünceyi, aynı belirsizliği yaşıyor içinde. bu belirsizlik zaman zaman biten bir okul yaşamı, biten bir ilişki gibi nedenlerle, yani bitmiş olanın arkasından geliyor.
normal.
insan her şeye çabuk adapte olup, alışkanlık kazanabilen bir varlık. uzun süre hayatında olan bir şeyin onu terk etmesi, en basit tanımla yenilik demek. yenilik de belirsizlik. lakin bu düşüncenin ne kadar esiri olduğunuzla alakalı durum, her sonun bir başlangıç olduğunu bilmekle. bu basit bir pollyannacılık değil, bu hayatın tek gerçeği. yeniye açık olmak, onun getirdiklerine de bir şekilde uyum sağlayacağınızı, buna mecbur olduğunuzu bilmekle alakalı.
insanın omuzlarına taşıyabileceğinden çok daha fazlasını yükler sanıyoruz bazen hayat. ki hayat burada özne konumundadır. devrik kurulmuş cümlelerin normalleştirilmesi sonucunda daha aydınlatıcı olabilir. ama hayat asla bu kadar normal olabileck bir kavram değildir.
yani kısaca bir amaç yoksa ortada, ne yapacağını bilmez durumdaysa insan bu hale gelmek bir noktaya kadar anlaşılabilir lakin, ufak bir düşünce denklemiyle kendinizi daha iyi hissedebilirsiniz. hayatınızda olmayan şeyler var iyi ki. sahip olmak istedikleriniz... şu anda her ne kadar belirsiz gözükse de her şey, yine de biliyorsunuz ki kısa bir zaman içinde elde ettiklerinizin yerini yeni elde etmek istedikleriniz dolduracak. ve bu hayat bu devinimle bir nihayete varacak.
her istediğine sahip olabilen insanların böyle bir şansı bile yok. bir şey için çaba sarfetmenin, uğraş vermenin ne demek olduğunu bilmiyorlar bile. hiçbir zaman bunun hazzını yaşayamayacak olmak ne kötü.
