içiniz yanarak istediğinizde, yani gerçekten arzu ile istediğinizde asla esirgemez.
gelelim işin tecrube kısmına,
zamanın birinde yolda giderken orta seviyede samimi olduğum bi arkadaşı çok hoş bi arabanın içinde görmüştüm, o kadar içim aktı ki, keşke o koltukta ben olsaydım diye geçirdim içimden, resmen içim cız etti. bana yabancı gelen bu hissi kıskanma olarak algıladım ve kimseye bahsedemedim. bundan çok kısa bir süre sonra bi akşamüstü abim aradı ve sana araba aldım akşam getiriyorum dedi, çok sevindim elbette. akşam gelen araba modelini bırakın rengine kadar bire bir o arabaydı. kıskançlık sandığım şeyin kalpten gelen bir arzu olduğunu o an anladım. ve gerçekten hiçbirşeyi öyle istememiştim. yaaa ya.
