türkiye'de bir grup solcunun toplumsal hareketleri görmezden gelerek ürettikleri bir siyasal iktidar hedefiydi. başarısız oldu. o dönem için türkiye'de kapitalizm öyle ya da böyle yeterince gelişmiş, ordusuyla. medyasıyla yerleşmişti. öte yandan türkiye'de aynı dönemde işçi sınıfıda kendi varlığını kitlesel patlamalarla göstermiş ve hatta iki gün için istanbul'da önemli bir hareket gerçekleştirmişti. ancak dönemin önemli kısımdaki gençlik hareketi ve aydın hareketinin tercihi ise daha farklı yönlerdeydi. elbette bunların küçük bir kısmı sol bir cuntaya bel bağlamıştı. ancak dönemin hakim havalarından biri sosyalist devrim bakış açısından uzak oluşuydu. nitekim durum beklenildiği gibi olmadı, teşebbüs dağıtıldı. devrimci subaylar ordudan ihraç edildiler ve karşı devrimci bir darbe yapıldı.
şimdi burada duralım ve günümüze gelelim. özellikle sağın önemli bir kısmı türkiye'de her dönem düzenin sahibi olmuş ve iktidarda bulunmuştur. buna bağlı olarak darbelere de destek vermiştir. 12 mart ve 12 eylül sonrası basının ve siyasetin önemli bir kısmını oluşturanlarda gene aynı kesimler olmuştur. bu kesimlerde darbelere el çırmış, işkenceleri meşru görmüştür. ancak günümüze geldiğimizde bu geleneğin temsilcileri solu suçlamaktadır. bu apaçık tarihin inkarıdır. beceriksizce ayrılan bir teşebbüse karşılık pek ala solu ezmiş 2 darbenin varlığına karşılık bugün söylenenler duyanları şaşkınlık içinde bırakacak şekilde. elbette burada birazcık haysiyet beklenebilirdi. ancak bu zaten günümüzde önemli miktardaki bir sağ kesimin bilinçli bir politikasıdır.
türkiye'de tarih yeniden yazılmaktadır ve dönemin tüm kirine bulaşmışlar aklanmaktadır. dönem düzenin konsolidasyonu, tarihin yeniden yazımıdır. bu retro-tarih yazımı gösteremine hoşgeldiniz.
