kendi geç kalmışlığımı farkederek ben de bir şeyler katmalıyım bu başlığa ve kesinlikle tam anlamıyla anlatamayacağımı bilerek yazmaya çabalamak.
okuduklarımdan sonra hiçbir şey yazamamak korkuttu önce. yazamamaktan ziyade yeteri kadar anlatamamak, dillendirememek, yazıya dökememek. çünkü en zorudur siz de değeri olan bir beni birini kelimelere döküp, güvenerek anlatmak.
kısa belki.. belki de uzun.. bu değil aslolan, önemli sayılan. zaman, oluşan bir dostluğu, uyumu, anlaşmayı belirleyemez,sonsuz, kısıtlamasız sürece anlatabildiğim ve aynı şekilde dinlediğim bu varlık benim hayatımda yerini edindi bile. öyle ya da böyle değil. illa ki bir şeyler vermiş olmakla değil.. kendi olması, kendini saklamadan, eksiltmeden sunması her şeye fazlasıyla yetebilecek durumda. fikirlerine sonuna kadar güvenebildiğim arkadaş, sırdaş..
paylaşabilmektir işin özü. paylaşabildiğin ve "gerçekten" anlaşılıp, anlatabildiğin sürece bir şeyler sunabilir ve alabilirsin. -ki kelimeler ayrı olsa da anlamları aynı kapıya çıktığı sürece bu uyumun getirisi de en büyük hediyedir bana göre. bu nedenle ne bir zaman dilimi koydum araya, ne bir kaygı taşıdım içimde, ne de bir kuşku. dilerim ki buna ne gölge düşer, ne boşluk, ne de araya bir yol girer.. zaten var olan yolları hiçe sayabilmekse mühim olanı bunu çoktan başarabildiğimizi biliyorum ve bu yüzden de içim rahat..
kendi derdimi, acımı, en az kendi acım kadar kabullenip, sahiplendiğim güzide varlık 'ruhum' benim hayatımda olmaya devam et.. et ki, gelecek olanlara zırhımız olsun.
