eski türk edebiyatında kullanılan ve ahmet hamdi tanpınar'ın ''19. asır türk edebiyatı tarihi'' adlı yapıtının önsözünde anlattığı bir benzetmedir. bu benzetmeye göre,
saray; aydınlık kaynağı, hükümdar yani sevgiliyi temsil eder.
sarayda bulunan herkes, her şey hükümdara bağlıdır yani aşık'ın rakipleridir.
saray istiaresi bir aşkı anlatır.
sevgili, hükümdardır. saray, sevgilinin güneşidir. hükümdar, yani sevgili sevmez, kıskanmaz; emreder, kıskanılır.
sarayda bulunan herkes yani aşığın rakipleri sevgilinin etrafında dört dönerler ve yarış halindedirler. aşık ise sevgilinin kölesidir.
tasavvufta ise; hükümdar(sevgili), allah'tır.
