tam bir tim burton klasigi diyecegim ama degil. fantastik ogelerden olusan, gorselligin on planda oldugu filmlerde izleyiciyi ekran basinda tutabilen* tim amca, amaci sadece eglendirmek olmayan bir film cekmeyi deneyince saga sola sicratmis. zaten cok abartilan bir yonetmen, beetlejuice disinda bir numarasi yok, duygusal film cekiyim diyince mangali yakmayi beceremeyen amator piknikciye donmus.* bircok sahne salonun ortasindaki kasede duran yapma meyveler gibi, bogazdan gecmiyor, pek hos da gorunmuyor.
evan mcgregor alemin en kral oyuncularindandir, karizma piramidinde en ust basamaklarindadir ama bu film icin pek dogru bir secim olmamis. biraz daha mimik sahibi, ciddiyetten biraz daha uzak bir oyuncu daha iyi olurdu sanki. kahramanimizin biricik oglu rolundeki billy crudup de pek oturmamis, etkilemiyor, bir seyler hissettirmiyor. oyunculara bok atiyorum da, yanlis yapiyor olabilirim, ama tim burton tirtlamis nerden baksak. "oglum bu olmadi, bir daha cekelim, magrur magrur bak" diyecek adam o sonucta.
neyse efendim, ben duygulu adamimdir, filmleri de dikkatli izlerim, yarim saniyelik bir goruntu uzerine uzun uzun dusunurum. bu film sadece gorselligi ile one cikan birkac sahne disinda bana hicbir sey hissettirmedi. belki o anki ruh halimdendir. kimseler ne zevksiz, ne yavsak bir adammis bu demesin. son mesajim da saci sakali birbirene karismis tim amcaya: cok derin sularda yuzme, bogulursun.
