işkence. benim için en azından. hele ki her giydiğinize harika, mükemmel diyen bi babanız varsa. en abudik/giyilmeyecek şeyleri alıp eve dönmeniz çok normal.
yeminle önüne gelen her şeyi tek tek gösteririr, denemem için ısrar eder.
-aa bu tshirt nasıl?
+hayır baba.
-bu nasıl?
+baba pembe o.
-tamam tamam işte buldum. siyah hem de.
+baba o erkek için.
-bu?
+yağğ baba. sen bakma. ben bulurum kendim.
bu uyarıdan sonra baba artık ısrar etmeyi bırakır ve depresif kişiliği kendi haline bırakır.
alışveriş çabuk bitsin de gidelimdir amaç. olur da hiçbir şey beğenmeyen evlat bir şey bulur ve denerse baba için kaçınılmaz fırsattır.
+baba yaa olmadı gibi.
-yoo çok güzel oldu.
+kısa sanki.
-tam tam.
+ben giymem bunu yağğ. olmadı işte.
-al sen kızım. sonra beğenince giyersin.
tee allahım. böyle işte. eziyet. hatta eziyet ötesi.
eve geldikten sonra yaşanması garanti diyaloglar da mevcuttur. anne kesinlikle alınan şeyleri çok kötü bulur.
anne: bu ne böyle. yalvarsalar bunu giyip sokağa çıkmam. hanginiz beğendiniz bunu böyle. ehehe...
baba: kızın beğendi. * ben karışmadım.
anne: belli hayatım sen zevklisin. böyle şey almazsın.
kendilerine hiç toz kondurmazlar. hep ben hep ben.
çooook dertliymişim bu konuda. şimdi fark ettim. ehehe.
