çorak topraklarda susuz günlerdi. her şeye uzaktık, herkese uzak, medeniyete değil sadece kendimize bile uzaktı yolumuz. sadece maydonozun sarı olduğunu sandığım günlerdi aslında(kimse söylememişti zira gelene kadar sararıyor diye). ne eksik ne fazla.
bir kaset çalarımız vardı, yoktu kasetimiz. sadece kaset çalarımız vardı, iki büyük anfisi. kaset alacak paramız vardı acımayın o zamanki bize, ve hatta kasetler. ama kasetler de uzaktı bizim medenileşememiş medeniyetimize diğerleri gibi.
sonra bir gün, bir yakınımız geldi istanbul'dan. akşam olunca valizinden bir kaset çıkardı; gökyüzü herkesindir. o an sevincim bu kaseti dinleyeceğim için değildi, anla işte, sadece kaset çalarımızdan ses çıkacaktı. çalacaktı. içine bir kaset konulacaktı ve televizyon gibi müzik olacaktı. her gün emek emek tozu alınan kaset çalar kendini gerçekleştirecekti, ben de onunla kurduğum hayallerimi.
günlerce, gecelerce, aylarca durmadan dinledim. dünya başka yöne dönüyordu, inan bana, başka yöne dönüyordu. pusula zımbırtısı hala kuzeyi gösteriyor olabilirdi, suların rengi hala "herrenk"ti ama dünya başka yöne dönüyodu.
yıllar sonra, bugün, dünya başka yöne döner mi diye açtım bu şarkıyı. ama artık çok geçti, ne demişti adam? "hergün yeniden kodlanan umutlarla kirletiliyor dünya ."
sonsuz ayrılıktır,
geçmez zaman.
her gece hep aynıdır.
