Düşmanlık demek doğru olmasa da; Devletin kendisi tarafından öyle sistematik bir biçimde uygulanmamakla birlikte, saray ve osmanlı aristokrasisi tarafından acem kültürüne ve peygamber milleti olan araplara özenti dolayısıyla hasıl olmuş bir çeşit hor görme ve hatta irritasyondur.
Medrese eğitimi alan zamanın alimlerinin ve şairlerinin türk dilini küçümsemesi ve türk dilinde eser vermekten adeta utanması, Rumeli ve arap vilayetlerinin Anadolu'dan üstün tutulması, devlet yönetiminin enderunda tahsil gören devşirmelere bırakılması, islami taassup içinde kabul görmeyecek pek çok türk töresinin aşağılanması, asimile edilmesi buna kanıt gösterilebilir. Hatta osmanlıdaki alevi düşmanlığının temelinde de türk töresine sahip çıkan arap kültürü ile bozulmamış alevilerin öz kültürlerinden dolayı ötekileştirilmesi yatar. Örneğin Türk töresine göre kadın ve erkek sosyal hayatta eşittir. Kadın ve erkek yan yana çalışır, yer içer, hatta savaşır; bedevi kültürünü benimsemeyip bu töreyi sürdüren anadolu alevileri için yüzlerce yıllık mum söndü iftirası bu temellidir.
işin ilginci bu türk irritasyonu islama daha yakın olma ve taassup mecrasıyla öz be öz türk olan anadolu insanı arasında da yerleşmişti. Oğuzların 13. yüzyılda yerleştiği ve tarihi boyunca hiç göç almamış toprakların insanı olan ve muhtemelen en su katılmamış türklerden biri olan babaannem, oğlunun bir köyden bulup getirdiği karısına "kaba ve görgüsüz" manasında "türk ayşesi" derdi. Zira türk ve türkmen, osmanlıda çoğunlukla göçebe, koyunları ile koyun koyuna yatan, pis, kaba ve görgüsüz insan demekti. Hala trakya'da türkmen kelimesi bir tür aşağılama olarak kullanılır.
