her seferinde daha çok yabancılaşıp, daha uzun aralarla kaçtığım; her seferinde daha çok özleyip, daha polyannamsı bir ruh haliyle geri geldiğim şu ortamla rabıtamı sağlayan 3-5 adam ve kadının bıraktığı boşluklardan sızıverip beni demarke vaziyette yakalamayı beceren bir dip akıntısı vardı... hırçın desem değil; azgın, çoşkulu desem değil; sarsak, yavaş, lakayt desem o hiç değil; böyle acayip, pis, sakil, çeri çöpü terkinde götürüp de berrak denizlere değil; boklu körfez bozuntularına bırakan, sünepe bir akıntıydı bu sanki.. kimin tedrisatından geçerek öğrenmişsem artık, her gördüğümüz akıntıya kapılıp gitmemeyi hala marifet sayanlar familyasındandım; kokuyu def etmek için elimi burnuma götürüp, başımı çevirmekle yetindim; zira yatağını değiştireyim derken boklu derede sürüklenip giden aile büyüklerinin hikayeleri hala anlatılırdı sobanın başında, temkin - tedbir - ihtiyattı ailecek en mümeyyiz vasıflarımız.. zaman zaman çizmeleri çekip araziye inesim geldiyse de; alemi seyre dalmak ata sporumuzdu, dizginledim kendimi.. iyi ki de öyle yaptım.. neyse ki sıvamadım paçaları, neyse ki tuttum kendimi, neyse ki kapılmadım bu akıntıya, geçmedim yöresinden, kirletmedim kendimi.. daha da kirletmem...
bir sözlük yazarı poisonx. herkesi seviyor. sevsin, ne mutlu...
otu boku sevmiyorum ben bay sevgi insanı, üzgünüm... diye seslenmek bile istemediğim...
