ilk bakışmadan ayrılık vaktine kadar yaşadıklarınız, onun için fedakarlıklarınız ve yıpranışlarınız..
eski sevgili size verdiklerini hatırlatır. giderken götürdükleri gözlerini, kokusunu, güzelliğini.. yani sizin vurulduğunuz şeyleri. ne yazıktır ki an gelir, size fikrinizi sormadan bitirir. tüm sevgisini geri alır, ''unut beni'' der. arkasına da bakmaz. siler sizi bir anda ve eskilerine ekler. oysa daha ayrılık konuşmasını yaparken bile sanki yeni başlıyordur o sizin için. hemen yaşadığınız ilkler zihninizde canlanır. ''bana ilk şunu demişti. ilk burda kızmıştı. şurda da ellerini uzatmıştı. hep siyah ceketini giyerdi..'' o konuşmasını yaptıkça siz olduğunuz yerde kısalırsınız, sanki yer içine çekiyor. yutkunursunuz takatiniz kalmışsa, boğazınızda düğümlenen onca şeyi sıraya koyamazsınız ki yalvarayım, birkaç kelime söyleyeyim.
kalbinizi derinden çizer; istedikleriniz ve sonrasında yaşadıklarınız..
hatırlatmaları ''bitti'' demesinden başlar, her geçen gün kalbinizi zorlar. acısı, dökülen su misali yayılır kontrol merkezine, ağır ağır. hatıraları aklınızdaki tek şey olur. ''o böyle konuşurdu, bunu çok içerdi, bu şarkıyı çok dinlerdi..'' diyerek içinizde yaşar, tümüyle yaşatırsınız. hatırlattıklarıyla yetinirsiniz, sizden aldıklarıyla. acısını sonradan eklersiniz eski olduğunu kabul edemediğiniz sevgilinizin. ne çok şey bırakmış değil mi? bir gülüşüne sığdıramayacağınız güzellik yokmuş gibi gelir. özlersiniz, hatırlarsınız..
tekrar tekrar yaşarsınız, eskiyi, unutamadıklarınızı. hatırladığınız herşey ona aittir. almak koşuluyla siz vermemişmiydi zaten? aldı ve gitti.. belki yaşama sevincinizi, belki güzelliğinizi belki de kalbinizi..
edit: nasıl unutulur ki? nasıl yaşamadım denir ki?
