bir hafta önce dedemi kaybettim. cansız bedeni odanın içinde uzanırken, pervane ve klimalar soğutmaya çalışıyordu ertesi gün son yolculuğuna uğurlanacak olan bu yaşlı adamı. sonra kendi ellerimle kefenlenmiş cesedi toprağa indirdim. ama bir kere bile gözyaşı dökemedim arkasından. sevmediğimden değildi. dede bu sevilmez mi? ama yapamadım. 3 gün önce'de 22 yaşında ki arkadaşım trafik kazasından dolayı vefat etti. ankara hukuk öğrencisi. çok samimi değildik ama birbirimizi tanırdık. her neyse yine ağlayamadım. giderek hissizleşiyorum sözlük. bu ne anlamsız bir haldir!
