ancak, ölmeden önceki birkaç saniyede gerçekleştirilebileceği mümkün gözüküyor.
annem üzülmesin diye kendime yalan söyleyip, istemediğim bir şeyi istiyormuş gibi yaptım.
arkadaşlarım beni dinlesin diye her zaman harika hikayeler bilen biri gibi davranıp, aynı hikayeleri anlattım durdum.
bazen çok istediğim bir şeye, ailem paraya ihtiyaç duyduğu için hayallerimde sahip olabildim sadece.
bazen gözyaşlarımı kimsenin görmediğini umduğum bir köşede avuçlarıma damlattım güçsüz gözükmemek için.
bazen öfkemi kontrol etmek için yumruğumu sıktım delicesine, insanlar benden uzaklaşmasın diye.
kendime yalanlar söyledim bazen.
çoğu zaman kendim olmayı beceremedim.
bana kalsa, kendi bencilliğini kendine yöneltmiş; kendi mutluluğu için herşeyi bırakıp gidecek, hayattan beklentisi sadece sessizlik olan bir insan olurdum. artık sessizliği düşlerimde, mutluluğu ise saniyelerde bulmaya başladım. kendini dışarıdan izlerken acı çeken insanlardan biri olmak, düşlerimi benden alamadı henüz.
bekliyorum, bekliyorum.
o son birkaç saniyeyi bekliyorum, kendim olacağım. belki pişmanlık, belki delicesine bir mutluluk duyacağım. belki de ağlayarak veda edeceğim. belki sefalet içinde, belki zenginlik içinde öleceğim. ama sana söz veriyorum kendim, sana şu hayatımdan birkaç saniye vereceğim kendini kendi istediğin şekilde kendini düşünerek kendine göre yaşaman için.
