muhammed nebi aşkına ! hayber kalesinin kapısını tek darbede yere çalan ali' nin aşkına ! allah-u ekber ! gülbank çeeeeeek ! haydi, ya allah !
görüyorum ki, hiçbir hareketim seninle alakadar olmadığı halde, ciğerine neşter gibi saplanıyor ve sanki başının üstünde hayali bir ip varmış gibi kudurtuyor...
ve görüyorum ki, hala kaşınmakta tatlı ve sivilceli popon, '' ben kaşınmak isterün, dertli gönüllere şifa veren kalenderiyye dervişi, gel de kaşı beni '' deyu deyu inler durursun...
sokakları arşınladıkça bir kırmızı sivilcecik düşer kıl yumağıyla çevrili poponun üstünden arza, ve katre katre dağılır asfaltın üsünde...
biliyorum, seni insanlar bu hale getirdi !
ve hatta baban seni 5 yaşındayken hortumla dövüyordu ? ve hatta biz de çok fakirdik, zeytini altıya bölüp yerdik...
biliyorum, bu denli canavarlaşmana sebep insanlar ! farkındayım, yaşadığın acı hatıraları faşizanlığınla bertaraf etmek niyetindesin !
ama bir de şiir yazmaya niyet etmişsin,
sana bir şey diyeyim mi göt ?
şiir herkesin diline, eline yakışmaz;
şiir, yüksek sanat işidir, köpeklerin patilerine ve salya akıtan ağızlara yakışmaz...
senin gibi '' do-re-mi-fa '' cephesinden haykıran smokinli salon kedileri kafiye yapınca, mundar oluyor bütün kelamlar, harfler...
be hey sanat hırsızı,
be hey üretme kabızı,
birazcık efendi ol,
zehir etme şu yazı...
hihohohah !
