yok. ne yapsam olmuyor. icimde bir garip his, zihnimi isgal eden dusunceler, durup durup gozlerime dolan yaslar... sarkılarını da dinledim, agladım da hatta dans etmeye bile calıstım. degisen bir sey yok. en cok da billie jean acitti canımı ki onceden en cok mutlu edendi.
hakkında soylenenlere bakıyorum yok rengini beyazlatmis, yok hiperbarik oksijen cadirinda uyuyormus, yok surekli estetik yaptırıyormus, yok burnu dusuyormus, yok cocuk istismarcisiymis... medyanın surekli ustune gelmesi, agzı olanın kendisi hakkında bir seyler soylemesi... bunlara ne immun sistem, ne sinir sistemi, ne hormonlar, ne kardiyovaskuler sistem dayanır.
nitekim kendi hucreleri bile kendisine saldırır olmustur. dusunun iftiracilarin, medyanın, onlara koru korune inananların, prim yapmak isteyenlerin, sırf ben de hakkında bir seyler soylemis olayım diyenlerin yani sıra kendi hucreleri de kendisine saldırmıstır. tamam bu otoimmun hastalıklarda genetik yatkınlık da onemlidir ama bu durumda saglam* insan bile hastalanırdı. tas olsa catlardı. evet genetik kokenli hastalıklar ama mutlu, huzurlu olsaydı, bunları yasamasaydı belki hastalıkların seyri degisirdi, daha hafif seyrederdi. belki ust uste binmezdi. hatta belki hic ortaya cıkmazdı.
ben bile tum bunları dusununce* oram buram kasınmaya basladı. beynim uyustu sanki. yasamıs olmak adama neler yapar hayal etmek bile istemiyorum. keske diyorum cıkıp anlatsaydı, yaptıkları yanlısı insanlarin yuzune yuzune vursaydı, bagırıp cagırsaydı. ama biliyorum yapmazdı. yapmadı da. insanlardan nefret etmek geliyor icimden. "yeter lann yeter artık bi susun kesin su sesinizi!!" diye haykırmak istiyorum.
o ise hala sevgi dolu kocaman bir kalbe sahip, sıcacık gulumsuyor. tekrar tekrar hayran oluyorum kendisine.
