bakılır ve susulur. bir an insan diyecek kelime bulamaz. bulunmuyor be sozluk kelimeler yetmiyor adeta.
fotoğraflar aslında hiç üzüntü vermez insana, yani o gaye ile çekilmez. hep fotoğraf çekirken insan güler veyahut gülümsemeye çalışır. ölümsüzleşen yüzü hep gülsün ister.
ve aradan yıllar geçer...tozlu bir rafta kitap karıştırırken birden kitabın içinden o mutlu, mesut fotoğraflar düşüverir aniden. insan bir anlık tekrar o anlara gider. kabuk tutmayan yarası tekrar eşelenir.
fotoğrafta yalnız olmayan insan fotoğrafa bakarken yalnızlığını hisseder. kim bilir şimde nasıldır hala böyle gülüyormudur diye içinden bir kaç cümle söyler. eski fotograflara bakmak hüzünlendirir be sozluk.
