düşündükçe içimi acıtan, kendime kızdığım, belki de sıradan bir detay ama hala aklımda olan, bugun yaşadığım olay.(3-5 saniye)
saat 13 suları kapımın zili çaldı. balkona çıktım, baktım tanımadığım biri. genç, belli ki öğrenci. buyrun dedikten sonra o genç sıkıntısını anlatmaya başladı. utangaç bir ses tonuyla:
- ailemin durumu iyi değil, ben okuyorum ve okul harcı topluyorum. yardım ederseniz sevinirim. dedi.
ben de hemen çıkardım 2 lira bozuk para attım balkondan aşağı (işte burası beni yaralıyor). sonra eniştem üst kattan o da 2 lira attı. genç teşekkür etti ve ben; o, paraları almadan hemen içeri girdim. içreri girdikten sonra kafa dank etti. ya niye balkondan attın paraları, aşağı inip bi konuşsaydım, dedim kendi kendime. gencin fazla uzaklaşmadığını düşünerek balkona tekrar çıktım. en fazla 20 saniye geçmişti. (çağıracaktım) gördüğüm şuydu. (burası ilginç ve düşündürücü)
genç sadece bizim zile basıp gitmişti onu sokağı dönerken balkondan gördüm. niye sadece bizim zil. bizden sonra 50 60 tane daha ev var neden sadece bizim zil. acaba genç balkondan attığımız paralara mı içlendi ? de sadece bizim zile basıp gitti...
derdini anlatırken ki heyecanı, utangaçlığı ve efendiliği beni yaraladı. işte içim burda cız etti. niye konuşmadım ki, keşke aşağı inseydim. acaba gücendi mi ?
eğer uü de ise o yüzü unutmam, tanırım. inş. karşıma çıkar.
