geçenlerde ahmet özhan ın evliya sevgisini üşenmedim oturdum dinledim. manyak gibi anlamaya çalıştım. heralde onunda kahramanları bu üstün gücleri olan ulemalar, evliyalar dedim. adam öyle bir mest olarak anlatıyordu ki, örnek olarak; ermişin teki kuş misali bir burda bir istanbulda. anlayacağınız uçak işini yıllar öncesinde halletmiş. bir nevi süpermen gibi ''evliyamen'' ! bir de ilim öğrenmeye gittiği bağdatta onu karşılayan evliya hazretleri zaten bizim ermişin geleceğini biliyor imiş. sen ne diyorsun? yani hiç bir teknolojiye gerek duymadan adam empatiyle iletişimini kuruyor. (bkz: zihin) onun için bir şey icad etmeye ne gerek var alaşkına!
çalışmanın, üretmenin ( cocuk yapmak dışında) bir anlamı yok. babalar olayı kökünden halletmiş. hele de ermişlere zarar vermek isteyen kafirlerin vay haline. kendini bilmez kafirler olursa da kafir oğlu kafirler evliya hazretlerinin kapısına vardıklarında daha ilk görüşmede elleri ayaklari yamuluyor, tir tir titremeye başlıyorlarmış. dolayısıyla bu kafirler daha ilk dakikadan itibaren biz yaptik sen yapma, sen bize kıyma, moduna girip kendilerini affettirmeye çalısıp evliya hazretlerinin eteklerine secde etmeye baslıyorlarmış. anlayacağınız bu evliyalar islam ülkelerinin bir çeşit süpermenleri olarak 'evliyamen' liklerine devam ediyorlar.
