gözlerin büyüdüğü andır. ilk görüşte aşk böyle olmalı. klasik bir hastane koridoru, ilaç kokan, uzun ama dar bir koridor. imzamı attım yorgun bir şekilde çıkışa gidiyordum. birden başımı kaldırdığımda gözlerime bakan iki göz... heyecanlandım ama gözlerimi çekmedim, çekmezdim zaten güzel gözlerdi bakan gözler. eskiden kalma bir alışkanlık; güzel bir kız görünce baştan aşağı incelerdim. o gözlerime bakıyordu, ben onu inceliyordum, yürümeye devam ederken. birden ufak bir kız çığlığı, az kalsın eziyordum bir ufaklığı. belinden tuttum kenara koydum. ben sağa adım atınca ufaklık da sağa adım atıyordu. ben sola, o da sola. bu durumlarda her zaman karşımdakini tutup bir kenara koymuşumdur.
(bkz: kıllatan durumlar)
tekrar kafamı kaldırdım, koridorun ortasına gelmiştim, sağa dönecektim, o hala geliyordu... durdum dönmeden, geçmesini bekledim önümden, nasıl olsa bir daha karşılaşmazdık. güzel ve zarifti, hoş bir kızdı. sonunda önümden geçiyordu yüzünde ufak bir gülümseme ile, aşka davet gibi. ne de güzel gülüyordu... dalmıştım. cagliari nasılsın diye bir ses uzaklardan. başımı kaldırdım, şaşırdım. staj arkadaşım ve yanında o dikiliyorlardı karşımda. bir cevap veremedim güldüler. ismini söyledi, liseden arkadaşıymış, hala görüşüyorlarmış. tanıştık, baktım gözlerine, gözleri festival gibiydi, gülüyordu, eğleniyordu göz bebekleri.
arkadaşım imza atıp geliyorum dediğinde baş başa kalmıştık. "gözlerin çok güzel, çok sevenin olmalı." dedim hızlı bir şekilde, nefesim durmuştu, böyle zamanlarda hep dengesizdim, her kadın hoşlandığımı anlardı konuşurken. gülümsedi, anlamıştı. "teşekkür ederim." dedi usulca. "belki başka zaman tekrar görme fırsatım olur tabi ki siz isterseniz". dedim bozularak, nasıl çıkıyordu bu kelimeler benim ağzımdan, hayretler içinde kalmıştım. bildiğin saf, masum, anadolu çocuğu, hoşlandığı kızın yanında bir jön olup çıkıvermişti. "neden olmasın." dediğinde dünyalar benim olmuştu, pamuk şeker yiyen bir çocuğun mutluluğuna eş değerdi mutluluğum. takiben güzel anılar, okulun uzaması ve ayrılık.
