titanic, izleyenlerin birkaç aşamayı geçirmek zorunda oldukları bir filmdir.
ilk aşamada eğer ergenliğin başındaysanız internetin ve diğer günümüz eğlencelerin nadirliğinden hareketle "olum süpermiş lan" gazıyla gidilir bu filme. ağlanmasa bile istisnasız gözler dolu dolu --gururdan-- çıkılır. o hafta boş boş bakılır, ortaokul defterlerine dört bacalı gemiler çizilir.
ikinci aşamada ergenimiz büyümüş, erkekliğe konduramadığından "ulan buna mı üzülmüşüz, çok da bir yerimdeydi, zaten dandik olum" gazı alınır. bu sefer enerji aragorna, gandalfa kanalize edilir. "rohirrim geldi olum, şimdi yandı uruk - hailer" denir.
üçüncü aşamada yaş 25'i geçmiştir. izlenir, beğenilir bu sefer. ama pek duygulandırmaz insanı.
sonraki aşamaları merakla bekliyorum.*
dün baktım da gerçekten güzelmiş bu film ya. gerçi kate winslet hafiften kilolu, leo abi desen çöp bacak bloody diamond karizması gelmemiş daha, billy zane desen taş --niye rose'a takmışsa kafayı, abim sana kız mı yok--
yok yok ayrıntılarla da (kaptanın elindeki çay, sınıf ayrımı, gemiyi terk eden fareler, gemiyle yarışan yunuslar, otomobildeki el izi, sözlükle dolaşan araplar, başından dikkat çekilen filika sayısı, kazazedenin ağzındaki düdük, claude monet tabloları ve batınca değer kazanacak olmaları, kate winslet'ın kiloları) zenginleştirilmiş. vallahi çok güzel hareket. ikinci aşamadaki düşüncelerimi geri alıyorum.
edit:tamam kötüleme arkadaşım kate winslet çırpı gibi kız, film desen berbat.
