"animasyon manimasyon nedir ya, işim olmaz!" fikriyatında olan bana bile, önyargılarını kırdırmış animasyon film. bu önyargının kırılışı kimse için referans noktası olamaz di mi? bunun içindir ki şöyle ifade edeyim: diyaloglar doyurucu, görüntü pek nadide ve hiç yormuyor, senaryo cesur ve güzel, müzikler tam yerine rast gelmiş. faydalı bir eser yani... ekstralar bölümünde de filmin ortaya çıkış hikayesi anlatılıyor. işin içinde israil olduğu sürece her olaya şüpheci yaklaşsam da (aha bi önyargı daha, ne pis bir adam olmuş çıkmışım ben be) yönetmenin samimi olduğuna inanmak istiyorum. bu arada filme adını veren sahne biraz abartılı olsa da, şahane bir sahnedir.
şöyle de bir diyalog var filmin başında:
yönetmen ve arkadaşı barda oturur. arkadaşı, 26 tane köpeğin kendisini kovaladığı peşini bir türlü bırakmayan berbat bir kabustan bahseder.
yönetmen : terapi filan denedin mi?
yönetmenin arkadaşı: hayır, sadece seni aradım.
yönetmen: ben bir yönetmenim!
yönetmenin arkadaşı: :evet ama filmlerin tedavi edici bir tarafı olamaz mı? hem tüm bu sorunlara filmlerinde değindin.
