sigarayı bir insana benzetirsek eğer dumanı da anılarıdır.
her insan hayat dediğimiz sigara paketinin içinde başlar hayata. ilk alev ilk nefestir. ilk nefesle başlarsın yaşamaya. yaşadıkça da sürekli eksilirsin aslında. yaşadıkların duman olur gider yavaş yavaş. uzaktan yaşanmışlıklarına baktığında belli belirsiz siluetler halinde görürsün geçmişi sadece. bir zamanlar parçan olan şeyler şimdi duman olmuş uçmuştur. geri dönüşü de yoktur. sönmek istersin, daha fazla havaya karışmamak istersin, bitmemek istersin. sönemezsin de. elinde değildir. iki parmak arasında yaşıyorsundur zaten, ve iki dudak tarafından tüketiliyorsundur. bittiğinde, nihayet tükendiğinde en iyi ihtimalle ayaklar altında ezileceğini de biliyorsundur. yine de ağızda acı bir tat bırakmak istersin. her ne kadar hemen unutulacak olsa da en azından bir süreliğine ölümsüzlüğü yakalamak istersin. ciğerlere yapışırsın ölümsüzlük uğruna.
velhasıl hor görülen bu sigara dumanının tek istediği bir zamanlar burada olduğuna dair bir iz bırakmaktır. sadece sönmüş bir izmaritten geriye kalan, gökyüzüne dağılmış bir duman parçasından fazlası olmak istemiştir. olamaz ama. yeni bir sigara daha yakılır. yine dumanı üflenir havaya. yine bir dudak tiryakisinin dudakları arasında bir hayat daha tükenir.
