babanem 5 senedir alzheimer hastası. ömrünün çoğu kısmı boyunca tek başına yaşamış, çocuklarını okutmuş, kendi evini almış, torununa * bakmış olan babanem; artık hisleri olmayan, sürekli yemek yemek isteyen, küçücük kalmış bir insana dönüştü.
alzheimer hastalık değil, o bir illet. sapasağlam görünen insanları çocuktan beter eden, hiç iyileşmeyen bir dert.
10 senedir istanbulda yaşayan kadın kendini izmirde, tek başına yaşıyor zannediyor. hala karşıyakadaki evimizden çıkıp kareksana gitmemi ve peksimet almamı istiyor. akşamları ölmüş olan akrabalarımıza çay ikram ettiriyor, bazen de sadece oturduğu yerden halisünasyonlar görerek bambaşka bir hayat yaşıyor. gün geliyor iki gün iki gece hiç uyumadan konuşuyor; gün geliyor otuzaltı saat hiç uyanmıyor.
bazen annesi oluyorum, bazen kızı, bazen torunu, bazen de bakıcısı natali.
yine de şükretmek lazım, en azından bir bakıcısı var, ilaçlarını karşılayacak sosyal güvence ve gücümüz var. olmayanlar için diyebileceğim tek şey sabır dilemek.
hazır aklımdayken eğer alzheimerlı bir akrabanız varsa; ve evdeki resmi geliriniz kişi başına 350 tl yi geçmiyorsa shçek e başvurup ayda 500 lira yaşlı bakım yardımı alabilirsiniz.
