erkan oğur baba gibidir benim için. babama hiçbir zaman anlatamayacaklarımın ardından sesine ağladığım ustadır. gözlerimin içinde asılı duran yaşları sadece onun sazı sayesinde dökebildiğim zamanlar oldu. elimden tutup anadolu'nun bağrında ağlatabilir, sonra usulca gözyaşlarımı silip kendime getirebilir.
köyde sevdiğini genç yaşında kaybetmiş saçları iki yana örülü bir kadın veya londra'da toplantılardan çıkıp otel odasında yalnız kalmış bir diğeri... ben öylesine, sıradan acılar yaşayan ben... hepimiz onun sesine aynı anda ağlayabilirmişiz gibi gelir hep.
bazı mısralara nefes verdiği için ayrıca teşekkür etmek istediğimdir. o mısralar ki herbiri beni saatlerce ağlatmıştır zamanında.
"yarim senden ayrılalı,
hayli zaman oldu gel gel.
bak gözümden akan yaşım,
ab-u revan oldu gel gel.
böyle m'olur küsüp gitmek,
seni seveni terk etmek.
haram oldu yemek içmek,
işim figân oldu gel gel."
"pencereden kar geliyor,
aman annem
gurbet bana zor geliyor,
bu nasıl zalim yaraymış,
aman annem
beni yardan ayırdılar,
ben öleyim."
