insanoğluna cennet gösterildikten sonra sebebe bağlı olarak yeryüzüne indirilişinin neticesi hüzünlü olmaktır.müslümanın hüznü yeryüzündeki acı imtihanlar karşısında ki durumu değil,bilakis allahtan son nefese kadar uzak kalışından ötürüdür.
elbette bu hüzün okşanmalı,gözyaşlarıyla insan dövülmelidir.ama vasatlığı öngören islamda bu kendine getirme için yapılan tartaklama eziyete dönmemelidir.
zira müslüman umutlu olmalı,kulluk vazifelerini ifa ederek rabbinin merhamet rüzgarını arkasına alacağına şartsız biat etmelidir.
bu karamsarlık edebiyatları ne yazıkki müslümanları hanım evladı kimliğine büründürerek,zulme uğrayan müslümanlar yararına yapılan kermeslerde, gözleme satmaktan başka bir ifada bulunulmayacağı çaresizliğini bilinçaltına sokar.
oysa ister kabul edin ister etmeyin düşmanımız elinde kılıç,elinde tevrat ve incillerle ''delikanlıysanız çıkın gelin lan karşımıza'' diye hodri meydan demektedir.Biz ise ''kıçımız yanıyor nerde demokrasi nerde insan hakları'' diye tecavüzcümüzle anlaşmaya çalışıyoruz.
bu yüzden yukardaki cümleleri sarfeden islamcı zevatların ketenperesinden bir an önce sıyrılarak önümüze bakmalı,dudayev,aliya gibi mücahitlerle cennette komşu olmaya azami gayret göstermeliyiz.
