önce michael jackson'un ölümüne üzülmek başlığını gördüm. içim titredi, daha neler canım dedim. boğazımdaki o yumruyla istemeyerek aşağıya doğru baktım. michael jackson bıt bıt bıt, kim ne demiş ve o malum başlık : michael jackson'ın ölümü... sadece ilk entry'i okuyabildim. kendimi bildim bileli var olan, öğrendiğim ilk yabancı sanatçı, çocukluğumun, gençliğimin o parlak yıldızı kayıp gitmiş meğer.. hiç aklıma gelmezdi, hiç hem de.. sanki o hep olmalıydı. michael jackson bu! herzaman şarkı söyleyen, moonwalk yapan; ayrıma, sınıflandırmaya, kendi genotipine karşı çıkmış bir insan.. bir akımdı o.. tüm yanlışlarıyla, hatalarıyla, skandallarıyla michael jackson'dı o. onunla beraber sanki canlı kalmak için çırpınan çocukluğumun bir kısmı daha gitti. çocukken sorarlardı en sevdiğin şarkıcı kim diye. michael jackson tabi ki! yabancı ya, hava atıcam ya.. başka kim olabilir ki? kim var bildiğim? dansını, şarkısını, hayatını kim onun kadar kazıdı hafızama? hiç tahmin etmezdim bu kadar üzülebilceğimi. anlamam için ölmesi gerekiyormuş demek ki tıpkı herzaman onu canlı canlı izlemek isteyip başaramadığım gibi... michael jackson'ın ölümüne üzülmek...evet üzülüyorum. michael jackson'ın ölümüne üzülüyorum. michael jackson öldüğü için kahroluyorum... yüreğimdeki çoban yıldızıydı o benim...
