şu fani hayatta iki laklak edip beş köfte yedikten sonra gel zaman git zaman monoton veyahut hareketli yaşamımıza belki bir renk, belki bir farklılık getirmek için yapılan -bizzat veya değil- kendimizi ilgilendiren çılgınlıklardır. bu çılgınlıkların sonu düşünülmez. ama kimi zaman da düşünüldüğü için çılgınlık yapmaya karar verilir.
benim hayatımdaki en büyük çılgınlık; aşık olduğum adamı terk etmektir. gerçi bu çılgınlık sonucu çok çok zorlandım. lakin hayatın gösterdiği olumlu yollardan yürüyüp olumsuz diye işaretlediği durumları es geçmek ne kadar dürüstçe olur diye dank eden kafama bir balyoz indirdim ve yaptım bunu. hayatın bana gönderdiği işaretleri göz ardı etmeyip aşıkken o nu terk etmek zorunda kaldım. fakat pişman değilim. çünkü olması gerekeni hayattaki ayrıntılar, işaretler bana bildirdi. nasıl ki başlangıçta bu işaretler sayesinde heveslenip, onlara itaat ettiysem diğer işaretleri de uygulamam için işe koyuldum. dediğim gibi, öyle kolay değil bu işi yapmak. zaten kolay olmadığı için en büyük çılgınlık ya neyse.
not: ironi yapanın ağzını burnunu dağıtırım ona göre. bu da ikinci çılgınlığım olsun. hadi bakalım.
