Bıktım!
ne kötü duyguymuş bıkmak onu anladım.
ne kadar zormuş duygulardan sıkılmak canım.
Yılların sevgisini alıp bi kenara atabilecek kadar kuvvetliymiş bu duygu,
Hissizleştirecek kadar pislikmiş,
Hayalleri unutturabilecek kadar derinmiş,
Sevgiliye hoşça kal dedirtebilecek kadar ağırmış...
Yok olur mu sevgi diye düşüyorduk ya. Yok olmuyormuş canım...
Kayboluyormuş sadece bi an.
Sonra tekrar döndüğünde kahrediyormuş insanı.
Pişmanlık sarıyormuş şehrin dört bir yanını.
Affetmem dedirtiyormuş.
Ama sevgi bitmiyormuş canım. Sevgi bitmiyormuş...
Olmuyormuş canım Sen olmadan.
Hayatımda seni görmek istemediğim o an.
Saçmalama!
Hayır!
Yağğ!
Bi Dakka!
Ama !
Biz!
Dur!
Şaka!
Hayatım!
Tamam!
Anlat!
Tüm ünlemleri kullandığın o an ben bende değildim ki canım.
itiraz edemezdim hissettiklerime sana itiraz ettiğim gibi.
Küsemezdim duygularıma, senin kadar anlayışlı değildi onlar...
Söylemek için hazırladığım tüm o cümleleri yutamazdım sevdiğim, unutamazdım.
Sen haklısın diyemezdim.
Sevgimin azalarak bitmesine izin veremezdim sevgilim, yapamazdım!
Ben her bahar aşık olmam ama her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç!
Ama olsun...
Bu bahar gidiyorum canım. bu bahar...
sen hala Canımsın!
