efsane anılara sahip, olağan dışı hocalara haiz okuldur. bi tane yusuf okçu vardı, matematik ve geometri hocası.. fatih terime benzerdi. tip olarak değil, hareketler felan.. sürekli bi aktiflik, durmazlık vs. bi keresinde üçgen sorusu çözerken çat çat çok efsane bi şekilde çözmeye başladı soruyu.. böyle artislik yapılır ya, tahtaya tebeşirle sert şekilde geometri sorusunda gördüğün yeri belirlersin, hızlı hızlı yaparsın, * o da o gazla bi yardırdı, sonuna kadar geldi, sorularn açıyı eksi buldu. ulan hiç eksi açı olur mu lan diyip soruyu sildi.. ah ulen ah.. naci hocam vardı, fizikçi. zümre başkanı! odaya gidip soru soruyoduk, soruyu uzun uzun açıklıyoduk.. hocam şöyle hocam böyle.. biz şöyle bişeyler yaptık bu çıktı. bunu bulduk ama bi boka yaramadı. vs vs.. hocam siz ne diyosunuz dediğimizde, oğlum boşver bunu, sen şurdan iki çay kap gel hadi diye cevap veriyordu.. dehşet neşet diye bişey vardı lan! gerçi ben ona yetişmedim, o daha eskilere ait.. onun hakkında tek birşey bile yazmayacağım buraya, açın okuyun.. roman gibi adam vesselam.. ismet mutlu vardı, bize bi tanımlama bulamazdı. 'yaw size insan desem, insan değilsiniz; hayvan desem hayvan değilsiniz; ot desem hiç değilsiniz; yaw siz ne boksunuz?' bi de bu hocamız için bir sloganımız vardı ki (bkz: ismet mutlu öğrenciler mutsuz) ve daha niceleri; sınıf içinde top oynarken sıranın demir kısmı ile tahta kısmı arası kale olarak belirlenmişti. hoca sınıfa geldiğinde baktı ki gol atamıyor kimse, ve patlattı: sen bu kadar deliğe sokamıyosan ileride napıcaksın? helal sana hoca...
yazdığım yazmadığım hocalarım, hocalarımın ve içindekilerişn güzelleştirdiği okulum, çok özledim lan sizi..
