bir acıya kiracı
''sen ey kendiyle yetinen; fosforun yeri gece.
ne yapar gecesiz ateşböceği? belki anlamsız ve delice
kumrunun inanılmaz yuvası bir direğin tepesinde.
ama boşluktur biraz da bir kuşu biçimleyen.
bence böyle seni bilemem.
sen ey kendiyle yetinen; ne derlerse desinler su eğimine gidecek.
sen şaraba banılmış ekmek; deltasıyız bütün sözlerin
ve söz sonunda bak nasıl senle bana gelecek.
sen yarım kalmış bir aşkın kaçınılmaz sürgünü,
katlanan göğsündeki kayaya sen orda şimdi bir hüznü köpürt,
ben bir çocuğa su vereyim burda.
ben ki kiracıyım bir acıya
sen imzalarsın sabah akşam defterini bensizliğin,
bense kanla öderim kirasını kaldığım evin.
bir takvimi tersten açardık
eğer isteseydin.
sen ey kendiyle yetinen;
artık suyumuz bulanık,
bir güneş bile olsa sonunda
yolumuz kırık, önümüz karanlık
ve ağır tuğrası alnımızda
padişah yalnızlığın
ama yine de umudumuz kalabalık ''
