ölmek bir değişimdir elbette. ne olacağımızı bilmediğimiz bir değişim olmasından kelli korkutur bizleri, yani beni. bilsem toprak olacağım, su olacağım, ruhumla semaya ereceğim tez yoldan ölürdüm heralde. hegel ci yaklaşıp kendimi avuttum şimdiye kadar ama bundan sonra avutamıyorum, bir türlü inandıramıyorum beni. oysaki bilinicim de devam edeceksin diye bir yandan beni kendine inandırmaya çalışırken gerçekçi bakış açısını yakalamış olduğumu sandığım için nefret ediyorum ölümden. bir yandan yaşamın verdiği sıkıcılığı dile getirirken diğer yandan ölümün sıkıcı olmadığını söyleyemiyorum. bilmiyorum ki bir devam mı, yoksa sudan çıkıp insan olmanın ilk adımını atmış meraklı balık mı olacağım? keşke diyorum, keşke bir elma olup kurtçuğumla mutlu mesut yaşasaydım diyorum. ama istemekle elma olunmuyorum pek tabi.
önceden ebeveynlerin verdiği korkular şimdi de yokluğun korkusu ölüm. değişimse eğer öpüp baş tacı edeceğim. hadi bakalım.
