Ölmek, alışması en kolay olandır bu durumda. En azından bir daha hiç gelmeyeceğine alışmak zorundasındır sadece. Peki ya hala yaşayan birinin hiç gelmeyeceğini bilmek? Hiçbir zaman kabullenilmez... Hele ki çok sevilen biriyse... hiçbir zaman.
Ve son gelişinde, son görüşünde; sadece şanslı olanlar veda etme şansı bulabilir her durumda... hem de çok şanslı olmak gerekir... Sarılıp en iyi temennilerini sunmak için... En acıtan an o an mıdır peki? hayır. son kez olduğuna kesin emin olsan bile o an farketmezsin hiçbir şeyi.... o an sonsuza dek sürecek gibi gelir.. fakat sonradan kor... ne o son anın keyfi yaşanır ne sonrasında hayatın keyfi... yine de hep bir umutla, ölümden sonra bile olsa ufacık bir umutla gerçek olmaması dilenir... gerçek olmasına inanamaz insan. çünkü kaldıramaz....
(bkz: belki gelmem, gelemem beş dakika bekle git..)
