vedat okyar gibi futbolcu da, insan da nadir bulunur ülke sporunda. fotoğrafı, yumruk gibi indi mideme. sanki çok eskimişim de bu hayatta, geçmişi özlemişim gibi hissettirdi henüz 32imdeyken. bir daha asla dedeme sarılamayacağımı, dayımın ayağıma büyük gelen kramponlarının önünü anneannemin toz bezleriyle doldurup mahalle maçına gidemeyeceğimi, annemle teyzemin pişirdiği köfteleri gizlice çalıp kardeşimle bölüşemeyeceğimi, kıvır teyze'nin bahçesine dalıp da su içemeyeceğimi, selamsızdan aşağıya bir bilyeliye üç kişi binip inemeyeceğimizi, dayımın aldığı ilk fenerbahçe formasına annemin aldığı suni deri 8 numarayı, kimbilir daha neleri...
üsküdarlı olduğum içindir belki de bu kadar dokunması bu fotoğrafın. büyüklerim konuşurken duyardım hep eski istanbulun guzelliklerini. vedat okyar da kafamdaki o eski güzel istanbul fotoğrafının yansımasıdır muhtemelen. güzel günlerin, güzel insanı, umarım bir an önce kendini toparlarsın. Geçmiş olsun...
