türkiye'de çoğu insanın başına gelen durum. ben de bu insanlardan biriyim. komünistleri anlamakta güçlük çekiyorum. kendileri diyalektik materyalizme yani nedenselliğe ve değişime inansalar da, karşılarındaki insanları belirli kalıplara sokmayı en çok yapan insanlardır. faşist, emperyalist, burjuva gibi kalıpları çok fazla kullanırlar. halbuki hiçbir insan diyalektik manada tam olarak bunlar olamaz. ama ilginç bir şekilde sürekli bunda ısrar ederler.
hedeflerini, planlarını öğrenmek istersiniz. bunlar da belirsizdir. hayatları boyunca neyi amaçladıkları, ne yapmak istedikleri belirsizdir. daha çok bir düşman belirleyip onun hatalarını, kusurlarını ortaya koymaya çalışırlar. mesela amerika birleşik devletleri. ama bu konuda ne yapılması gerektiği konusunda bir planları yoktur. sadece teorik olarak tartışırlar. bazen sadece amerikan karşıtı olduğu için iran gibi rejimlere sempati duyarlar ama bunu açıklayabilecek felsefi bir dayanak da ortaya koyamazlar. sadece anti emperyalist olduklarını söyleyip konuyu kapatırlar.
eğer sadece sloganlar ile, öğrenci evlerinde alkol eşliğinde tartışılan bir ideoloji ise, kalsın lütfen. hayat çok hızlı bir şekilde geçiyor, siz eyleme geçene kadar karşı olduklarınız zaten kendi kendine eriyip gidecek.
