yüzünüz yüzlerceye kırıksa size tatlı bir gülüş inşa etmeye, diliniz kesikse ses, eliniz kopuksa sarılış, bacağınız eksikse vuslat ve varış sunmaya kudretim yetmez.
belki giderek önemsizleşiyorumdur, belki uzaklaşıp yabancılaşıyorum ölümün soluğunu ensemde hissederken hayatınızdan. içi iltihap dolu bir sunakta idam ediliyor düşüncelerim.
belki bu sebepten, içi kan dolu bir yemine sığdırılıyor ruhum. gecenin karanlığında gördüğüm melekler susuyor bana. belki devede kulaklaşıyorumdur giderayak.
yüreğimde yerçekimini hissedemiyorum artık, toprak çekiyor beni. ölülerin fısıldayışlarını duyuyorum ne çok... belki...
muhakkak, zihnimizin bir yerinde, aziz olarak kutsadığımız herhangi bir yerimizde (mülkümüzde, erkimizde, hükmümüzde, darbımızda, kelamımızda, şefkatimizde, korkumuzda), olmak istediğimizde, olduğumuzda, geride bıraktığımızda, hayıflarımızda, habisliğimizde, hesaplarımızda ve her neyse. bir saklı bahçemiz vardır.
