itiraf edeyim futbolla fazla haşır neşir olamadığım dönemlerde beşiktaş' a gelmiştir. o zaman maçları cine 5 mi yayınlıyordu yoksa teleon mu pek hatırlamıyorum. izbe bir bodrum katında puslu havalarda zar zor takip ederdim beşiktaşımın maçlarını. haftada bir maç izlemek için bir kucak para bayıldığımdan anadoludaki futbol takımları benim dünyamda figürandan ibaretti. haliyle samsunspor da. senede iki defa onda da maçı izleyecek parayı denkleştirebilmişsem izlemişimdir samsunspor' u. ilhan da samsundayken hiç gözüme batmamış. belki de hiç izlememişimdir. olaylı bir şekilde beşiktaşıma geldiğinde dikkatimi çekti. ne biçim bi adammış lan bu deyip bir iki spor gazetesi karıştırdığımı, arkadaşlardan soruşturduğumu hatırlıyorum.
epey merak pompalamıştı ilk maçına inönü'de trabzon karşısına çıktı ve maçın başında sakatlandı. ulan bu da mı içimizde patladı diye hayıflanırken 2-1 kaybettik trabzon'a.
ilk maçın başında sakatlanıp oyundan çıkan ilhan o çok yakışan 26 numaralı formasıyla ikinci hafta bursa karşısında sahne alıyor ve iki golle eşsiz beşiktaş camiasını selamlıyordu. ardından diyarbakır'a da iki tane atınca işte bu dedirmişti.
ama ilhan' ı benim gözümde ilhan mansız yapan iki hareketi vardı ki başka oyuncuların bütün futbola yaşamlarına bedeldir. denizli maçında golü attıktan sonra formasını çıkardığında altından hatalı gol yiyip kendine kahreden fevzi' nin forması görünüyor, gözlerimizi nemlendirirken işte beşiktaş topçusu dedirtiyordu. bir de gençlerbirliği kupa maçı var. beşiktaş tel tel dökülürken yalnız başına üç gol atmasına rağmen maçı 4-3 kaybetmemize engel olamıyor ama herkese işte beşiktaşlılık bu dedirtmeyi beceriyordu.
o gittikten sonra stadların ışıltısı yarı yarıya azaldı gözümde. topuğuyla kaldırdığı topu rakibinin kafasının üstünden geçirerek attığı çalımlar, dağ gibi duruşu, tren gibi deparları, beceri ve zeka ürünü şutlarıyla beraber hırsını ve özverisini de alıp gitti futbol dünyamızdan. onsuz futbol hep biraz eksik olacak ne yazık ki.
