insani duyguların doruğa ulaştığı andır. zaman zaman normal bir kişilik vardır, geriye kalan çoğu zamanda başka bir dünyadan geldiğine inandığın sadece kendinde bulduğun özellikleri yaşarsın. sana derler : "çocuğun olunca anlarsın bu çok güzel bişe", "bişe olunca anlarsın vs", "aha" bu varya bak öyle böyle değil yıllardır bunu sana demediler işte bunu kendin anlarsın "koç". sen yıllar boyu gördüğün ; aşkım, cicim, kuşum vs tarzı sözcükleri dile getirmeyi unutmuşsundur, zaten : " o ne lan öyle tuhaf tuhaf", diye içinden geçirdiğin şeyleri söylemezsin. ama içindeki mutluluk tarifi olmayan bir şeydir. sanki yeni öğrenilmiş bişeyi uygulamaya koyarsın ya o haz vardır ruhunda. yıllarca dünyada yaşadıktan sonra türlü türlü insan kişilikleri hakkında öngörülerin olmuştur. sonra ise : "lan aceba hepsi bu mu? hiç farklı bişe yok mu?", diye düşünürken bir anda artık küvezde büyümüş olan ya da uzaylılar tarafından getirilmiş bir insanla karşılaşırsın. "aha bak bu varya benim kız versiyonum" demekten kendini alamazsın. "yok öyle bişe koç dünyalı o". arada unutursun bunu, bu seferde inceden tırsmaya başlarsın "lan kaçırmasın beni bunlar ?", yok yok korkma seni sevmiyor galiba o, sevseydi zaten "seviyorum seni kazım", derdi. saçmalama "sebastian", sevmese uzay mekiğinden inip dünya araçlarına biner miydi?. tamam "aleksandır" haklısın. ama değişmeyecek tek bişe var, "aleksandır" bu sevgisini hiç kaybetmicek ve bunu düşünürken her zaman içi içine sığmayacak, "sebastian'a" gelince, uzaylı filan ama onunda kalbi var o da seviyor be "koç".****
