ibrahim sadri nin söylemiş olduğu çok güzel bir şiirdir.
çocuktum her şeyi anladığımı sanıyordum
sonra büyüdüm
bombaların ve bankaların dağlardan ve ırmaklardan
fazla olduğunu gördüm
bahçıvanlar generallerden
menekşeler mermilerden daha azdı
yenilmişti dünya
duanın özgürleştiren rüzgarı çekilmişti yüzlerden
insanlar doğa değil yönetmelik kokuyordu
nükleer artıklar ve çok uluslu yalanlarla
kirlenmişti yüzümüz
teknolojinin o yok edici
o gri gölgesi düşmüştü yüzlere
yenilmişti yüzümüz
ve görüntü aynıydı bütün aynalarda
herşey çok açıktı
herkes kimsesiz
herkes birşeyin yoksuluydu
hepimiz aynı anda yenilmiştik
ve şarkılarımız kederliydi
yanlış bir zamanda mı yaşıyordum
çekip gitsemi idim
ne yanlış bir zamanda yaşıyordum
ne de çekip gidecek bir yer vardı
heryer aynıydı kaldım
sürekli çağıran ve ayırım yapmayan toprak
nasıl olsa beni de çağıracaktı
masal dünyanın bittiği yerde başlar
biliyorum eski zamanlarda değiliz artık
ve masallar böyle anlatılmaz
biliyorum ben hiç masal yazmazdım
dünya sisteminin hepimize anlattığı masal
kötü olmasa bu kadar
biliyorum bir karınca türküsünden
daha hafif olacak sesim
biliyorum insanların birbirine olan
yabancılığı büyüyecek dünya küçüldükçe biliyorum telefonlar oldukça insanlar birbirini görmeyecek
biliyorum birbirimizi hiç görmeden öleceğiz
