an itibariyle izlediğim ve neden bu kadar eleştirildiğini, yerden yere vurulduğunu anlayamadığım, kişisel kanaatimce mükemmel film. can dündar'ın atatürkçü olduğuna dair zerre şüphem yok ve bu filmde olabildiğince objektif olmuş. sorun ise atatürk'e ilahi anlamlar yükleyen, yobaz kemalist güruhun atatürk'ün normal insanlar gibi yaşayıp, normal insanların hissettiği şeyleri hissettiğini anlayamamış olmaları-anlamak istememeleridir.
filmi izlemeden önce hakkında en çok söylenen şeyler, "atatürk'ün karı kız düşkünü, alkolik, sigara tiryakisi, yalnız bir adam olarak göstermiş" idi. allah aşkına filmi daha az önce pür dikkat izledim. içkisiyle ve sigarasıyla ilgili 1 ya da 2 cümle geçiyor, onlar da köşk çalışanlarının hatıralarından. yani sağlam kaynaklar değil, velev ki olsun rakı içmek kakadır, sigara içmek günahtır mantalitesi kemalistlerin aklının ucundan geçmeyen şeylerdir. bunlara neden kızıyorlar? içip kusardı ya da sızardı gibi küçük düşürücü ifadeler yok. günde 3 paket sigara içerdi akşamları 1 büyük bitirirdi deniyor ki hep "bir büyük içtik" ifadesi gururla söylenir arkadaş ortamlarında. herneyse filmde atatürk'ün aşk hayatına dair fazla detay verilmemesine rağmen bu konuda da fazlaca eleştiri almış. "ordular yönettim, bir kadını idare edemedim" sözü de mi yalan, uydurmaca? bu sözlerden daha doğal ne olabilir ki?
filmde üzerinde en çok durulan kısım atatürk'ün içindeki devrim aşkı ve sonsuz yalnızlık. sarayın ve köşkün hapishaneye dönüşme süreci filan. 10 üzerinden 8'lik nefis bir film.
