büyüdükçe hayatın gerçek yüzünü görür insan. omza bindirilen yükler, canının istediği gibi hareket edememe, sorumluluk sahibi olduğun insanlar, boktan sebeplerle birbiriyle sürtüşen aynı ülke vatandaşları.
hepsinden soyutlanmak istiyorum bazen. çocukluğun verdiği o pervasızlıktan tekrar nasiplenmek istiyorum.
bana; babama zorla küfür ettirmeye çalışan o adını hatırlamadığım saçları dökük amcaya ağız dolusu "sensin lan pezevenk" demek istiyorum. abimin ağaçtan topladığı akasya çiçeklerinden otlanmak istiyorum.
benim çocukluğumda kriz yoktu, teğet yoktu, her seferinde "benim vatandaşım" diye üzerine basa basa vurguladığı insana sinirlendiği zaman çemkiren boşbakan da yoktu.
