* anne ben bu yazıyı sana yazıyorum.. sabahtan beri beddua ediyorsun. sinirlenmeden seni çekiyorum. sakin olmak için harcadığım çaba tebrik gerektirir, farkında değilsin. ama bıktım anne.. seninle yaşamaktan bıktım anne.. * gidecekken birkaç ay sonra yanlış tercihlerim ve kararlarım yüzünden hala sizinleyim de cezası bu mu olacaktı be anne.. hayatta en çok dayanamadığım şeyin cahil insanların boş konuşmaları olduğunu bildiğin halde üstüme geliyorsun anne.. beddua ettin ya anne artık hiç umrumda değilsin.. haksızın bedduası tutmaz ben de bilirim de anne ya senin ki tutarsa.. hani kutsal varlıksın ya anne sen.. tutarsa diye korkuyorum işte.. al yine sana derdimi anlatamıyorum anne.. evde kalmamak için dışarda sürtmelerden yoruldum da anne anlamıyorsun.. ha sanma ki bizim için yaptıklarını görmüyorum.. ne nankörüm ne de saygısız.. karnında taşıdığın, emzirdiğin ve babama benim için katlandığın onca ay için sana saygı duyuyorum.. ve şefkatim bu yüzdendir.. ama bir gün anne olursam senin gibi olmayacağım anne.. söz veriyorum..
edit: * kıyamıyor insan yine de.. sevdiğimden değil de neyse işte..
