sanırım seksenli yılların son çeyreğiydi. bir arkeolog olarak gittiğim bafra ikiztepe'de pişmiş topraktan yapılmış en az iki bin yıllık bir müzik aleti bulmuştum. Bir şeye benzemiyordu ama içine doğru nefes üfleyince biraz, ilginç bir tınısının olduğunu keşfetmiştim. işte o günden beri doğanın dar kadrolu orkestrasını tamamlayan sesler için bir şekilde ses çıkarabilen her enstrümanın gerekli olduğunu düşünürüm. insan sesinden başlayarak, düdük, zurna, ney, bağlama, def fark etmeden. ve onu güne uzatan o ilk eli bulsam öpmelere doyamam. muhteşem senfoniye kattığı artı değer için.
