sapına kadar doğru bir sanıdır. demokratik bir ülkede hiç kimse bir kişiyi, bir lideri, bir düşünceyi kutsal saymak zorunda olmadığı gibi bunlardan herhangi birisini ılımlı veya sert bir şekilde eleştirebilir de. buna marx da dahildir, hz. muhammed de, atatürk de.
bir de beni en çok rahatsız eden şeylerden birisi de atatürk'ün eleştirme hakkını savunurken bile atatürk'ün kendisinin de eleştirilebileceği iması çıkartılan birtakım sözlerine atıf yapılması. bu sözlerin dönemin pratiğiyle ne kadar çeliştiği konusu bir yana, en olağan demokratik haklarımızı savunurken neden atatürk'ün hadis-i kudsileriyle kendimizi meşrulaştırıyoruz? atatürk döneminde tek bir yanlış yok mudur yahu? veyahut "ulu önder", "ben size hiçbir ayet, dogma bırakmıyorum" yerine "bundan sonra benim yolumdan milim sapmayacaksınız, ilkelerim ilelebet sizi aydınlatacak" misali kelam etseydi atatürk'ü eleştirme hakkı olmayacak mıydı? gerçi bu tarz konularda ifade özgürlüğünü savunurken atatürk üzerinden kendini meşrulaştıranları da anlayabiliyorum, çünkü en ufak tartışma kültürü olmayan, her an saldırmaya hazır bir kitle var karşılarında. fakat en doğru olan nedir diye sorulursa, "ama"sı "mama"sı olmadan, eleştirilecek kişiye referans yapmadan herhangi birisinin eleştirilmesinin normalliğinin tartışılmasının anormal bir durum olduğunu söylerim.
evet, "ama"sı olmadan, çünkü türkiye'nin demokratikleşmesi konusu ne zaman gündeme gelse "ama"lar ağızdan düşmüyor. "ama" kelimesi de kendisinden önceki cümleyi açıklayan masum bir bağlaçtan ziyade kendisinden önceki yargıyı yalanlayan bir kelime hâline geliyor:
"atatürk eleştirilebilir ama..."
(üç noktadan sonraya "türkiye'nin özel şartları var", "bu bağlamda neyzen tevfik'in behey dürzü şiirini de unutmamak gerekiyor" gibi hazır kalıplardan birisini koyabilirsiniz. bir yüzyıl daha geçse de bu kalıplar kullanılmaya hazır yerinde bekleyecek, türkiye'nin hiçbir ülkede bulunmayan o meşhur "özel şartları" devam edecek, köktengri kuva-yı milliye ruhuyla aziz türk milletini kutsamaya devam edecektir)
