geri dönüşümsüzdür büyümek... her zaman büyür insan; asla yeniden çocuk olamaz... hani küçüktük biz, güzeldik. konuşuyorduk, birbirmizin gözünün içine "öyle gerektiği için" ya da "kendine güvenli gözükmek" için değil "öyle istediğimiz, nefes alma biçimimiz" öyle olduğu için bakıyorduk duvarlara çentik atarken... insan aslında yaşadığı saflığın, olmayan sorumlulukların, annenin elini tutmayı bırakmayı... ve tek derdinin vitrinde gördüğün pilli bebeği ya da o güzel arabayı aldırmaya çalışmak çabalarına, sahipsiz anıların yüklerine, Yürekte yaşanılanların küllerine, yaşanmamışlıkların ağırlığına...Aynadakinden medet ummaktan usanıp içinizdeki karanlıkla ısınma çabalarına ... ve büyüdükçe bazen Evrendeki hiçliğin günbegün artmasına attığı çentiklerine... farkında olmadan kirlenen dünyaya büyümektir ...
