bazı cümlelerim klişe olacak belki, çok bilindik, çok aşındırılmış olacak, ama sana yazıldıklarında, sana söylendiklerinde benim için bambaşka anlamlar kazanıyor bütün hepsi, inan bana.
ayrı da kalsak her zaman benimleydin. bana kötü bir şey olduğunda benden çok üzüldün çoğu zaman. geceleri kontrol edip üstümü örttün, öptün yanaklarımdan ben farketmesem de. işler yolunda gitmediğinde ömrüm boyunca kimsede bulamayacağım teselli için sana koştum hep, sen de tam da anne gibi, can gibi sarıp sarmaladın beni.
yol ayrımlarımda bazen anlamasan da çoğu kez destekledin verdiğim kararı. 'insanların ne dediğine kulak tıka' dedin, 'sen benim her şeyimsin, sen birçok şeyden daha önemlisin benim için' dedin. hep rahat ettirmeye çalıştın beni ben çoğu zaman bir şeylerden şikayet etsem de. bir şikayetim bitti, öbürü başladı çoğu kez. annelik sabrı bu olmalıydı, gerçek sabrın tanımı bu olmalıydı işte.
kimi zaman tartıştık, fikir ayrılığına düştüğümüz oldu seninle. hiçbir zaman kıyamadın bana. sessizliğinle bunu bana farkettiremediğini düşündün, biliyorum, ama sessizliğini sevdim ben senin. benim için asıl ses o oldu. 'sağlığı yerinde mi, iyi mi, canı sıkkın mı' diye içinden geçirdiğini hep biliyordum çünkü. dualarındaydım, düşlerinde ve düşüncelerinde...
anne kelimesini her zaman çok sevdim, bol bol kullandım. anne diyebileceğin biri olması, seni canından çok sevmesi, gözünden sakınması... anne, benim için bunların hepsi ve daha fazlasıydı. hala da öyle.
teşekkürlerin en fazlası, en samimisi sana gelsin, bana insan olmayı öğrettiğin ve hala da öğretmeye devam ettiğin için. umarım senin istediğin gibi bir evlat olurum ve seni üzmem.
