alışkanlık ne kötü şey.
bundan bir ay öncesine kadar saat kullanmazken derdimi telefon ekranı, bilgisayar ekranı gibi daha teknolojik şeylerle halledebiliyordum. saatim oldu. çok da elzem bir şey değildi yani, olmasa da olurdu. alıştık işte, bir gün takmasam boş hissediyorum şimdi. hiç olmayacak anlarda içimden saate bakmak geliyor. işin garip tarafı; biliyorum ki 3 gün takmasam o saati, yine alışacağım saatsizliğe.
işte böyle sözlük.
kötü şey, kötü.
insan her şeye de alışır mıymış yahu?
