bu roman çok uzun süre elimde kaldı. ilk başlarda inanılmaz sıkıldım. yarısına kadar gelmem 1 ayımı aldı ki tam da emin değilim belki de bir ayı da geçmiştir. çünkü hiçbir şey olmuyordu. her şey durağan ve sıradandı. sonrasında okuduğum diğer marquez kitaplarını düşündüm. *** hepsinde aynı şey vardı. hepsini okurken aynı hatayı yapmıştım. alıştığım, popüler kültüre(asla eleştiri değil dan brown'u ya da grange'ı kim sevmez ki?) hizmet eden kitaplar gibi değildi marquez'in kitapları. finali için okunmamalıydı. aksine finalde sarsıcı, şaşırtıcı hiçbir şey olmazdı. güzellik kitabın sonunda değildi. güzellik; her cümleye özenle, parça parça serpiştirilmişti. büyülü gerçekçiliğin en büyük temsilcisi, her cümlede bir final yaratmıştı ve yüz yıllık yalnızlık bu büyülü cümlelerle yazılmış bir destandı. ben bunu kitabın yarısında fark edebildim. zaten sonrasında da kitabın kalan yarısını kısa bir sürede bitirdim.
sıradışı, yaratıcı betimlemeler; ustaca yapılmış tasvirler ve alışana kadar canınızı sıkan ama alıştıktan sonra da sizi edebiyat denizinin en güzel koylarından birinde yüzme fırsatı sunan büyülü gerçekçiliğin en güzel örneklerini sunmuş marquez bu kitapta.
bana bu kitabı okuduğum en iyi kitap diye tavsiye eden oda kitabevi'nin sahibi ibrahim abiye de ayrıca teşekkürler.
