bazen tek çözüm olduğunu bilmektir.
hiçbir mucizenin değiştiremeyeceği katı gerçeklerden kaçmanın tek yolu.
savaşmaktan yorulmuş, yenilmiş ama son gücünü tükettiğinin farkına varmıştır insan.. ve elinde kalan silahın son kurşununu hayatın hangi puştluğuna sıksa sıyırıp geçmekten başkaca bişey yapamayacığının fakındadır belli ki. ama işte o son kurşunu kendine sıkarsa ıskalama şansı pek yoktur.
bırakmak istememiştir yaşamı aslında. bırakmazdı bunca ağır olmasaydı yükü.
taşıyabilseydi ellerini parçalamasına rağmen taşırdı o ağır yükleri. ama olmazdı belki de ya da olurdu..
ne çok acıyı papatya gibi toplayıp iliştirmişti saçlarına güzel olduğunu zannedip.. ne çok kahraman olmuştu birilerini sıkıntıdan kurtarırken ve ne çok güçlü sanılırdı acılarla bir çocuk gibi oyunlar oynadığında.
ama şimdi son umudun arkasından bakakaldığı yerde, bir yol ağzında, bir uçurum kenarında veya bir silahın ucunda, işte şimdi bir kahramana hiç benzemiyordur..
