bizim eve arada gelirdi mesela alt komşunun oğlu. neymiş efendim biraz oyun oynasınmış bilgisayarda, bir şey olmazmış (by annem hazretleri). çocuktur dedik, tamam deyip oynattık bir kaç oyun ama bir kere doymasını bilmiyor. kalk demesen, aç susuz günlerce kalabilir bilgisayar başında. ilk zamanlar utana sıkıla gelirdi, sessizce oyun oynardı; sonradan alıştı heralde baktım kapıyı açar açmaz çıkarıyor ayakkabıları, içeri girip dalıyor benim odaya ve söylediği söz aynen şu: ''bana oyun aç!''. yeminnen emir kipiyle söylüyor. gel de çıldırma arkadaş. hadi onu geçtim, velet ilkokul ikinci sınıfa gidiyor, minicik de bir şey, klavyeyi doğru düzgün kullanamıyor ama paso araba yarışı oynamak istiyor. ben de dellleniyorum nah beile:
-şu oyunu aç!
+*abisi sen bu oyunu oynayamazsın, zor gelir o sana.
-olsun aç! (laann...)
+iyi de denizcim kontrol edemezsin, hemen yanarsın bak.
-olsun aç. oynamak istiyom.
+iyi. al oyna. (oyna da gör ebenin .mını)
3 dakika sonra bu diyalog aynen yaşanıyordu ve ilerleyen 3 dakikalarda da sürekli kendini tekrar ediyordu. haliyle olan da bana oluyordu. hatta son zamanlarda annem de uyuz olmuştu çocuğa, bir an önce evden s.ktir edebilmek için bana gizliden direktifler veriyodu. çocuklara olan sevgimi şefkatimi öldürdü dürzü. allahtan babası pleysıteyşın1 aldı da uğramıyor artık.
not: annesi de arada uğradığından ''eve gelen misafirin ufak çocuğu'' diyebiliriz bu çocuğa.(annesine de kıl oluyom)
